پاهای سیاوش بی جان شد. کنار تنه درخت سر خورد و روی زمین نشست.

- دنیا رو سرم خراب شد ... اما بازم نمی خواستم باور کنم ... عین احمقها واسه خودم دلیل می آوردم ... خودم و گول می زدم که تو پاکی ، فکر من خرابه ... تا اینکه یه روز قبل مرگش ، زیادی شنگول شده بود و با دمش گردو می شکوند ... بهش شَک کردم ، بیمارستان نرفتم و تمام طول روز و با ماشین دوستم تعقیبش کردم ... اونجا برای اولین بار هردو تون و کنار هم دیدم ... چندش آورترین صحنه ی تموم عمرم بود ... پدرم کناره ...

سیاوش سرش را میان دستانش گرفت.

- وقتی مهرداد مُرد ، در گاوصندوق و باز کردم ... با دیدن سفته های پونصد میلیونی تو و نامه ی مهرداد ... تو واسم مُردی ... تو وجودم کُشتمت ... اون آشغال یه نامه واسه مادرم گذاشته بود ...توش از دلیل انتخاب تو و سفر دبی آخر هفته نوشته بود که اجل جونش و گرفت و بهش مهلت کثافت کاری نداد

حرفهای سیاوش در ذهن آشفته اش می چرخید ... گیج شده بود و معنی واژه ها را درک نمی کرد... تصورش هم سخت بود که سیاوش به او به چشم یک فاحشه نگاه می کرده ... اشک در چشمهایش جمع شد.

بقیه در ادامه مطلب

رمان پارمين

سارا چند قدم عقب رفت و به او خیره شد.

- عالی شدی ... خوش به حال داداشم

به تصویرش درون آینه نگاه کرد ، شبیه گرگی در لباس میش بود. از خودش منزجر شد و صورتش را برگرداند.

- حالت خوب نیست ؟

اخمهایش را از هم باز کرد و لبخندی مصنوعی روی لبش نشاند.

- یکم استرس دارم

سارا چشمکی زد و گفت :

- نگران نباش ... کنار داداشم بهت بد نمی گذره

زهر خندی زد و گفت :

- از همینش می ترسم ... می ترسم زیادی خوش بگذره

سارا بلند خندید و به سمت در اتاق رفت.

- تو و سیاوش زوج بامزه ای می شید

در اتاق بسته شد. کنار پنجره ایستاد و به رزهای رنگی درون باغچه خیره شد. گذشته مثل فیلمی که روی دور تند گذاشته باشند از جلوی چشمانش می گذشت. ذهنش مثل دریایی طوفانی بود ، مواج و نا آرام ... هر چه فکر می کرد کمتر به نتیجه می رسید. گوشیش زنگ خورد.

به طرف میزتحریر رفت و آن را برداشت. به صفحه آن نگاه کرد ... ترانه ... گوشی را خاموش کرد. حوصله حرفهای ترانه را نداشت. زمانی خودش دیگران را نصیحت می کرد ولی حالا ، شنیدن حرفهایی از آن جنس برایش سخت بود.

در اتاق به شدت باز شد. تکان خورد و به عقب برگشت.

- تو چرا مثل آدم نمیای تو اتاق

پانیذ دسته ای از موهای اتوکرده اش را پشت گوشش گذاشت و با لحنی حق به جانب گفت :

- باز گیر دادیا ...

بعد چند قدم به سمتش آمد و نگاهش رنگ تحسین گرفت.

- ای ول ... چقدر خوشگل شدی ... دست سارا جون درد نکنه

به تنها چیزی که در این لحظه اهمیت نمی داد، زیبایی بود. صندلی میز تحریررا بیرون کشید و روی آن نشست. فکرهای مزاحم در ذهنش رژه می رفتند.

- می تونی یه لیوان آب و یه مسکن برام بیاری

پانیذ ابروهایش را بالا برد.

- نچ ... نمی تونم ... اینجا که خونه خودمون نیست ، از کجا بیارم

کف دستش را روی پیشانیش فشار داد.

- سردرد داره دیوونم می کنه

- می خوای به سیاوش بگم که ...

میان حرفش پرید.

- نه لازم نکرده ... مهمونها اومدن

پانیذ لبه میز نشست.

بقیه در ادامه مطلب

به سمتش رفت و دستش را در دست گرفت.

- سر و وضعم خوبه؟ ... این طوری شبیه گداها نیستم

پانیذ چیزی نگفت وسعی کرد لبخندش را پنهان کند.

- بلند شو بریم

بلند شد ، کنارش ایستاد وآهسته گفت :

- یه ذره رژ می زدی بد نبودا

دست پانیذ را فشار داد و او را به سمت در برد.

- دیگه داری پرو می شی

پانیذ خندید ، در حالی که چشمانش هنوز تر بود. پارمین در آغوشش کشید و گونه اش را بوسید.

همکارش می گفت چون خودکشی عمدی بوده بیمه چیز زیادی بهمون نمی ده ... همون پولی و که ...

کمی مکث کرد. صدایش می لرزید.

- ... حمید خدابیامرز ... ماه به ماه پرداخت کرده ، یه جا بهمون می دن

- خدا بیامرزش ... حالا می خوای چی کار کنی؟

کوکب کاسه بلوری آجیل را از دست شهره گرفت و گفت :

- نمی دونم والله ...

لبخندی زد و ادامه داد.

- خدا رو شکر فعلا پارمین خرجی خونه رو در میاره تا بعدشم خدا بزرگه

شهره با افسوس سرش را تکان داد و کاسه های آجیل را به سیاوش و پارمین تعارف کرد. پارمین تشکر کرد وبا نگرانی به رنجر نگاه کرد.

- من برم دنبال پانیذ ... چهارمین باره که سوار می شه ... می ترسم حالش بد شه

شهره نگاهی به سیاوش کرد که با چهره ای درهم به روبه رویش خیره شده بود.

- سیاوش مادر ... با پارمین برین دنبالش هم اونو واسه ناهار بیارین هم خودتون یه گشتی بزنین

سیاوش پوزخندی زد و نگاه معنی داری به شهره کرد.

پارمین از جایش بلند. شهره به سیاوش نزدیک شد وآهسته گفت :

- به خاطر من ... فقط یه مدت تحمل کن

سیاوش با حرص چشمهایش را تاب داد و از جایش بلند شد.

پارک شلوغ بود و به سختی از بین فرش های پهن شده عبور می کردند.

- خوشگله حواست کجاست؟

پارمین اخمهایش را درهم گره کرد و از کنار آن جوان رد شد. سیاوش با تحقیر نگاهش کرد.

- اگه کنار من راه بیای کسی بهت حرف نمی زنه

چیزی نگفت و سعی کرد نزدیک سیاوش راه برود. هر دو در سکوت کنار هم قدم می زدند. به چهره های شاد خانواده ها در پارک نگاه کرد و لحظه ای حسرت خورد. نگاهش را به درختان دوخت ونفس عمیقی کشید. هوا پر از تازگی بود ، نسیم ملایمی می وزید.

سیاوش به زوجی که در حال بلند شدن از نیمکت بودند اشاره کرد.

- رفتن ... بریم اونجا بشینیم

روی نیمکت نشست. سیاوش کنارش جای گرفت و دستش را لبه تکیه گاه نیمکت قرار داد. ابروهایش را بالا برد و به پانیذ اشاره کرد.

- صبحونه چی خورده اینقدر انرژی داره ؟

نگاهش را به پانیذ دوخت.

- دیر از خواب بیدار شد وقت نکرد چیزی بخوره

بقیه در ادامه مطلب

با انگشت روی شیشه بخار گرفته اسم حمید را نوشت ... لبخند محزونی زد و چشمهایش را بست ... قبلا فکر می کرد یک روز هم نمی تواند بدون حمید زندگی کند ولی حالا ... یک ماه از ناپدید شدن حمید می گذاشت و او به راحتی به زندگیش ادامه می داد. 

سرش را به شیشه ماشین چسباند و به خیابان های تاریک نگاه کرد ... یعنی دیگه دوستش ندارم ... چرا دلم برا بابا تنگ نمی شه ... حرفهای ناگفته ای در مغزش رژه می رفت. قبلا دوست نداشت صدای این حرفها را بشنود ولی حالا به وضوح فریادشان را می شنید ... بابا به چه حقی کل زندگیمون رو فروخت ... چرا به کسی که نمی شناخت اعتماد کرد ... می خواست به خاطر ما سرمایه گذاری کنه ، پس چرا چیزی بهمون نگفت ... ما که زندگیمون خوب بود ... اگه ازم می پرسید بیشتر می خوای ، می گفتم ... می گفتم ... خب اون موقع دلم ماشین مدل بالاتر می خواست ... شاید منم طمع می کردمو می گفتم فکر خوبیه ... اه ... اه ... کاش ازم می پرسید ... کاش تو اون حماقت شریک بودم ، حداقل الان کمتر دلم می سوخت ... خدا لعنتت کنه مهرداد ... تا آخر عمرم نمی بخشمت ... کاش یه مدرک ازش داشتم یا حداقل صدای ضبط شدش رو ، کاش اون ساختمون وکلا قلابی نبود و یه ردی از شاپور پیدا می کردم ... اون موقع می تونستم دردمو به یکی بگم ... بگم اون مهرداد لعنتی تمام دارو ندارمون رو بالا کشیده ... آخه کی ممکنه حرفهامو باور کنه ... مهرداد سهرابی ... معتمد محل ... بازاری سرشناس ...

سرش را میان دستانش گرفت و فشار داد ، می خواست صداها را نشنود ... یکسال تمام این حرفها را در ذهنش پس می زد ولی حالا با رفتن حمید گاهی به خودش حق می داد که این طور فکر کند ... اگر حماقت حمید نبود کاری از دست مهرداد بر نمی آمد ... حمید ... حمید هر وقت کم می آورد فرار می کرد ... زمانی که پانته آ ترکش کرد هم فرار کرد ... همیشه وقتی نیاز بود که برای داشته هایش بجنگد فرار می کرد ... جایگاه حمید در نظرش نزول کرده بود ... احساس خوبی نداشت ... مثل کودکی که درخیابانی شلوغ دست پدرش را رها کند ... سرگردان بود ... از این بی پناهی می ترسید. چراغ قرمز شد و ماشین ایستاد ، به رنگ قرمز چراغ خیره شد. یکسال بود که در منجلابی به اسم زندگی دست و پا می زدند. هیچ چیز سر جایش نبود.کوکب و پانیذ مرتب باهم مشاجره داشتند. پانیذ آن دختر ساده و معصوم سابق نبود ، گاهی چنان گستاخانه با کوکب حرف می زد که او شرمنده می شد. چقدر خسته بود. دوست داشت با صدای بلند فریاد بزند. ماشین دوباره حرکت کرد. زهر خندی زد. حسن مسیر طولانی خانه اشان این بود که هر چقدر دلش می خواست فکر می کرد ، بدون اینکه دغدغه این را داشته باشد که کسی مزاحمش می شود. بی حوصله به اسم حمید روی شیشه نگاه کرد با انگشتش آن را پاک کرد. هنوز هم حمید را دوست داشت ، ولی احساسش مثل گذشته نبود ... 

بقیه در ادامه مطلب